Życie uczuciowe wykazuje również swoiste upośledzenie. Nastrój bywa naj. częściej euforyczny z odcieniem znamiennego optymizmu. Chory wyraża prze- konanie, że już się wyleczył, że napady już się nie powtórzą. Wierzy również w swoją sprawność umysłową. Brak mu poczucia choroby, zwłaszcza w cięż- szych stanach otępieniowych. Troska o dalszą przyszłość rzadko chorego nie- pokoi. W optymizmie chorego i w jego nastroju odczuwa się czasem coś jakby uroczystego czy podniosłego. Nierzadko spotyka się też chorych z afektem stale napiętym, o nastroju podrażnionym i ponurym. Afekt odznacza się lepkością i skłonnością do zalegania. Zdaje się on tak wolno przebiegać jak tok myślowy. Jakaś drobna uraza staje się powodem długotrwałego żalu lub gniewu. Chory jest wrażliwy i byle co może go wytrącić z równowagi, szczególnie jakieś uchy- bienia osobiste, które odczuwa jako krzywdę, niesprawiedliwość. Uroszczenia chorego miewają zawsze charakter egotyczny, chociaż osobiste krzywdy uzasadnia on wzniosłymi ideami. Wrażliwość chorego dotyczy tylko jego własnych praw. W stosunku do drugich może on równocześnie popełniać czyny, które uznałby za niesprawiedliwe, gdyby były przeciw niemu wymie- rzone. Złośliwość, uciechę z cudzego nieszczęścia, zakłamanie, dokuczliwość – wszystko to owija w patetyczne frazesy lub religijne moralizatorstwo. Chory jest kłótliwy, cierpki, zazdrosny, mściwy i małostkowy. Drobiazgi martwią go w wyższym stopniu niż sama choroba. Można jednak spotkać epileptyków, którzy pełni optymizmu żyją w przeświadczeniu, że napady już się nie powtórzą, aby po każdym nowym napadzie popaść w rozpacz. Bezwzględne obchodzenie się z ludźmi, którzy choremu narazili się, ma swój biegunowyodpowiednik w prze- sadnej, lepkiej słodyczy, z jaką odnosi się on do osób, o których życzliwości jest przekonany. Uścisk dłoni jest wówczas długotrwały, pochwały i słowa uznania zbyt sążniste i napuszone, uśmiech i ukłon uniżony, czasem służalczy i przęsło- dzony. Skłonność do bigoterii i mistycyzmu jest ogromna. Chory lubuje się w ceremonialności, która wiąże się z pedantyzmem, zamiłowaniem do porządku, kolekcjonerstwa, formalizmu. Każdego, kto mu przeszkadza w utrzymaniu usta- lonego-ładu, chory traktuje jako wroga. Porywczość i brutalność są częstą cechą charakteru padaczkowego. Jeżeli proces postępuje, to egotyzm chorego osiąga ostateczne rozmiary. Poza własnymi, osobistymi sprawami nie ma on już żad- nych zainteresowań, Uczuciowość wyższa rozpływa się w pustej frazeologii, a po- jęcia moralne służą tylko do uzasadnienia doznanych krzywd i wymierzonej ich sprawcom kary. [hasła pokrewne: , pierścionek zaręczynowy, biustonosze do karmienia, fizjoterapia ]