Mazurkiewicz zwrócił uwagę na mylność określenia, “sumowanie się podrażnień”, gdyż w rzeczywistości zsumowują się nie podrażnienia, lecz. ich skutki, tj. zmiany pobudliwości ośrodków nerwowych w rdzeniu, odbie- rających podrażnienia subminimalne, początkowo nie. wywołujące odruchu. Zmiany te, utrzymujące się dłużej niż czas trwania samych podrażnień, wska-: zują na istnienie, obok przewodnictwa podrażnień, jeszcze drugiej podstawo- wej cechy tkanki nerwowej, mianowicie na własność kumulowania, a więc prze- chowywania zmian, powstających w tkance lub w ośrodku nerwowym pod dzia- łaniem energii podrażnień dopływających. Zmiany te polegają na wzmaganiu się pobudliwości w ośrodku odbiorczym, a więc jakby na kumulowaniu energii utajonej dopóty, dopóki nie spotęguje się ona do stopnia podrażnienia submi-. nimalnego, zdolnego wywołać reakcję, tj. odruch, Przebieg tego procesu jest tak podobny do przebiegu procesu pamięciowego, że mnemiści (od greckiego wyrazu mneme – pamięć) niemal utożsamiają te zjawiska. Właściwym twórcą mnemizmu był Semon, który wykazał tożsamość praw pamięci biologicznej z prawami pamięci psychologicznej, Jego poprzednikiem był Hering, twórca pojęcia gatunkowej pamięci biologicznej, dochodzącej do głosu w instynktach, Poglądy Semona wywarły wielki wpływ na wyobraże- nia psychologów i psychiatrów na temat neurofizjologicznej strony zjawisk pa- mięciowych, chociaż podkreślić trzeba, że i Semon i jego zwolennicy ujmowali mnemizm raczej ze stanowiska ogólno biologicznego, W tych warunkach pamięci biologicznej nie przypisywano charakteru energetycznego, Na takim stano- wisku stał np. Bleuler, który zapatrywania Semona wprowadził do psychiatrii. Przyjęła się zwłaszcza terminologia mnemizmu. Psychologicznym pojęciom za- pamiętywania, przechowywania i przypominania odpowiadają tutaj hipote- tyczne pojęcia engrafii, tj. zapisu doznanych przez tkankę nerwową impresji, przechowywania engramów, czyli śladów pamięciowych, oraz ekforii, czyli od- tworzenia pierwotnej impresji. Są to terminy neurofizjologiczne, chociaż Se- mon używał” ich pierwotnie w znaczeniu biologicznym. W myśl tych poglądów, tkanka nerwowa posiadałaby plastyczność, podobną do ciasta, dzięki czemu przeżycia pozostawiałyby w niej wyciski, nazwane przez Semona engramami. Teoria• ta uzmysławia (ale nie wyjaśnia) rozmaite zjawiska pamięciowe. Na przykład uczenie się, polegające na częstym powtarzaniu pewnych wyobrażeń, utrwala owe ślady – wyciski. Z biegiem czasu engramy zacierają się, tak jak ślad wyciśnięty w cieście zachowuje swój kształt póki jest świeży, później zaś zalewa się. [hasła pokrewne: , odżywka do rzęs, pieczenie w miejscach intymnych, proktolog ]