Powikłania psychotyczne czyli przewlekły proces padaczkowy staje się częstym podłożem powikłań psychotycznych. Zespołowi zamroczeni owemu poświęciliśmy powyżej najwięcej uwagi, gdyż jest to powikłanie najczęstsze, żeby się tak wyrazić  swoiste. Swoistość ta posuwa się tak daleko, że trafiające się w przebiegu padaczki zespoły psychotyczne niezwykle często przepojone bywają pierwiastkami zamroczeniowymi, jak to widzieliśmy na przykładzie majaczenia padaczkowego, To samo można powiedzieć o zdarzających się niekiedy zespołach schizofrenoidalnych, spośród których najczęściej widujemy obrazy paranoidalne. Nawet zespoły reaktywne, wśród których histeria jest najczęstszym powikłaniem, przeplatają się często z pomrocznym przyćmieniem świadomości. Dotyczy to zwłaszcza histerycznych zamroczeń, które często budzą podejrzenia tła padaczkowego. …read more

Przypadek nr 20. Epilepsja genuina, hysteria magna Charcoti (hysteroepilepsia). R. M., ur. dnia 24. …read more

Patogeneza. Kliniczne objawy cielesne są na podstawie piśmiennictwa bardzo trudne do uchwycenia, ponieważ dobór przypadków poddawanych badaniom nie odbywał się pod kątem podziału  na schizofrenię prostą i na powikłaną ostrymi  zespołami schizofrenicznymi. W ostatnich latach Meduna doszedł do wniosku, że u podstaw schizofrenii leżą swoiste zaburzenia gospodarki węglowodanowej, wyosobnił on przypadki wykazujące te zmiany jako odrębny zespół schizofrenoidalny pod nazwą onejrofrenii. Wgląd w przytoczoną w jego pracach kazuistykę nie pozostawia jednak wątpliwości, że w badanych przez niego przypadkach chodziło przeważnie o podłoże  z cechami schizofrenoidalnymi lub też na podłożu schizofrenii przewlekłej. Wyniki jego badań zdają się więc dotyczyć raczej tych czynników etiologicznych , które powodowały zespół majaczeniowy, a nie schizofrenii jako takiej, tym bardziej że te same badania dawały wyniki ujemne w przypadkach zwykłej schizofrenii. …read more

Zmiany neurologiczne w schizofrenii przewlekłej nie zawierają nic znamiennego, chociaż objawy neuropatyczne nie należą do rzadkości. Czasem wskazuje się na objaw utraty wdzięku, spotykany często w schizofrenii, jako na wyraz zakłócenia zborności precyzyjnych czynności ruchowych. Kretschmer i jego liczni zwolennicy starają się związać schizofrenię z leptosomiczną. budową ciała, co nie znalazło potwierdzenia w doświadczeniu  u klinicznym. Karol i Kazimierz Spettowie (1954) stwierdzili nieprawidłowy przebieg krzywych cukrowych we krwi schizofreników po obciążeniu sacharozą i insuliną. …read more

Patofizjologia schizofrenii jest zagadnieniem trudniejszym, niż można by sądzić na podstawie łatwizny pseudopawłowizmu. Wiadomo, że w schizofrenii jest zwiększona podatność kory mózgowej na hamowanie w związku z osłabieniem komórek. Patologiczne zjawisko rozlanego hamowania może zmieniać swe natężenie i umiejscowienie w różnych piętrach mózgu. Hamowaniu korowemu towarzyszą zjawiska odhamowania i indukcji dodatniej czynności pod względem rozwojowym starszych, pierwotniejszych, szczątkowych. Prawdopodobnie mówi Pawłow  w korze pod wpływem schorzenia organicznego powstają u schizofreników odosobnione punkty i ogniska chorobowe o charakterze patologicznych struktur dynamicznych, i to w sposób postępujący. …read more