Zachowanie się chorego jest tak znamienne, że często już na podstawie krótkiej rozmowy rozpoznanie nasze jest gotowe. Uderza jakaś mniej lub więcej zaznaczona dziwaczność. Chód chorych, ich ruchy, gesty, mimika i pantomimika wykazują pewną jakby nieporadność, sztuczność, a zarazem zanik naturalnego wdzięku właściwego młodzieży (perditio gratiae). Chory robi wrażenie jakby roztargnionego. Treść rozmowy jakby go nie obchodziła. Nie zależy mu też na rozmówcy. Zachowanie wobec przełożonych, rodziców i ludzi starszych cechuje brak dystansu; przeziera to nawet poprzez układne przestrzeganie form towarzyskich. Sztywność mimiki nie osiąga zwykle znacznych rozmiarów, ale przy pewnej wprawie zawsze jest widoczna. Twarz nie odzwierciedla też równolegle stanu afektywnego, którego należałoby się spodziewać po treści rozmowy. Czasem niedostosowany do sytuacji uśmiech błąka się na twarzy chorego w ciągu całej rozmowy, bez względu na jej treść przykrą, radosną, we- solą czy smutną. Czasem mimika wyraża obojętność i chłód uczuciowy, chociaż chory mówi o doznawanych krzywdach lub o miłości rodzinnej. Nienaturalność ruchów, jakieś niezrozumiałe stereotypie ruchowe, dziwny sposób wyrażania się, używanie neologizmów i zmanierowanie chorego, wyrażające się gryma sami, dziwaczną postawą ciała, teatralnymi gestami, oryginalnym chodem – wszystko to składa się na zewnętrzną sylwetkę chorego. [hasła pokrewne: autyzm terapia, integracja sensoryczna, integracja sensoryczna warszawa ]
Tags: autyzm terapia, integracja sensoryczna, integracja sensoryczna warszawa